معمولا به قطعه زمینهایی که زیر 150 متر متراژ مساحت داشته باشند جواز ساخت نمی دهند البته {در روستا} محدوده شهری زیر200 متر امکان جواز گرفتن نیست
به زمینهایی که خارج بافت هستند یعنی در نقشه ترسیم شده دهیاری نباشند را می گویند خارج بافت به این زمینها جواز داده نمی شود.
به زمینهایی که داخل بافت باشند ولی کاربری آنها باغات کشاورزی جنگل جلگه ایی باشد به این زمینها هم جواز صادر نمی شود
(حریم رودخانه، فشار قوی برق، و کانال های کشاورزی)
به زمینهایی که حریم فشار قوی برق از روی زمین گذشته باشد جواز ساخت نمی دهند .
معمولا فشار قوی ها برق دسته بندی شده اند از 3 متر فاصله حریم باید رعایت شود تا الی 15 متر .
حریم رودخانه ها از 10 متر الی 20 متر باید رعایت شود.
حریم کانال های جوی آب کشاورزی از یک متر الی 3 متر متغیر است باید رعایت شود.
بعضا قسمتی از زمینها در حریم برق، گاز و یا رودخانه هستند و کاربری آنها مسکونی می باشد . مشکلی در جواز گرفتن وجود ندارد فقط باید حریم را رعایت کنید.
کاربری گفته: سامان علیخانی از نوشهر
سنگ تجن روستایی در ۴ کیلومتری شهر نوشهر و در استان مازندران ایران قرار دارد. روستای سنگ تجن در مجاورت جنگل بوده و دو چشمه معروف چشمه گردو و اسپییو از چشمههای پر آب شهرستانهای نوشهر و چالوس میباشد که آب شرب شهرستانهای نوشهر و چالوس و همچنین اکثر روستاهای اطراف نیز از این چشمهها تأمین میشود. هر یک از شعبات این دو چشمه به یکی از روستاهای اطراف سرازیر گشته و جهت کشاورزی استفاده میگردد. وجه تسمیه در اطلاعاتی که مربوط به وجه تسمیه نوشهر بدست آمدهاست به نظر میرسد که نام قدیم نوشهر «سنگتجن» بودهاست. طبق کتاب ایرج افشار سیستانی با عنوان "پژوهشی درنام شهرهای ایران این شهر (نوشهر) که در۱۳۲۷ ه. ق ایجاد شدهاست تا سده نهم ه. ق روستایی به نام خواج یا خواجک یا خواچک بود سپس سنگ تجن نامیده شد که ملک ساعدالدوله تنکابنی بودهاست. بعدها به دلیل قرار گرفتن کنار دریا و رفتوآمد کشتیهای بازرگانی مورد توجه حبیبالله خان تنکابنی قرار گرفت و حبیب آباد نامیده شد. در کنار چشمه آب، ده حبیب آباد واقع است که سابقاً خواجک خوانده میشد. در کتاب «سفرنامه مازندران» که مربوط به ناصرالدین شاه است و هماکنون نیز نسخه خطی آن در کتابخانه ملی موجود است نام نوشهر را سنگ تجن ذکر کردهاست. منابع